การบันทึกประจำวัน

ประจำวันที่ 14/11/2556 คาบที่ 2

กิจกรรม

-อาจารย์ให้นักศึกษาแบ่งกลุ่ม เพื่อรับมอบหมายงานกลุ่ม กลุ่มดิฉันได้เรื่อง ดาวว์ซินโดรม

สรุปเนื้อหาที่เรียนในวันนี้ คือ

เด็กที่มีความต้องการพิเศษ

ความหมาย

1.ทางการแพทย์  มักเรียกว่า"เด็กพิการ"

หมายถึง เด็กที่มีความผิดปกติ มีความบกพร่อง สูญเสียสมรรถภาพ อาจเป็นความผิดปกติ ความบกพร่องทางกาย การสูญเสียสมรรถภาพทางสติปัญญา ทางจิตใจ

2.ทางการศึกษา

คือเด็กที่มีความต้องการทางการศึกษาเฉพาะของตัวเอง ซึ่งจำเป็นต้องจัดการศึกษาให้ต่างไปจากเด็กปกติทางด้านเนื้อหา หลักสูตร กระบวนการที่ใช้และการประเมินผล

สรุป

-เด็กที่ไม่อาจพัฒนาความสามารถได้เท่าที่ควรจากการให้ความช่วยเหลือ และการสอนตามปกติ

-มีสาเหตุจากสภาพความบกพร่องทางร่างกาย สติปัญญา และอารมณ์

-จำเป็นต้องได้รับการกระตุ้น ช่วยเหลือ การบำบัด และฟื้นฟู

-จัดการเรียนการสอนที่เหมาะกับลักษณืและความต้องการของเด็กแต่ละบุคคล

ประเภท

แบ่งออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ๆ คือ

1.กลุ่มเด็กที่มีลักษณะทางความสามารถสูง

มีความเป็นเลิศทางสติปัญญาโดยทั่วไปเรียกว่า"เด็กปัญญาเลิศ"

2.กลุ่มเด็กที่มีลักษณะทางความบกพร่อง

กระทรวงศึกษาธิการแบ่งออกเป็น9ประเภท

  1)เด็กบกพร่องทางสติปัญญา(Children with intellectual disabilities )

หมายถึง เด็กที่มีระดับสติปัญญาหรือเชาว์ปัญญาต่ำกว่าเกณฑ์เฉลี่ยมี2 กลุ่มคือ เด็กเรียนช้าและเด็กปัญญาอ่อน

เด็กเรียนช้า

-สามารถเรียนในชั้นเรียนปกติ

-เด็กที่มีความสามารถในการเรียนล่าช้ากว่าเด็กปกติ

-ขาดทักษะในการเรียนรู้

-มีความบกพร่องทางสติปัญญาเพียงเล็กน้อย

-มีระดับสติปัญญา(IQ)ประมาน 71-90

สาเหตุของการเรียนช้า

1.ปัจจัยหลักคือ ภายนอก เช่น เศรษฐกิจ ครอบครัว สภาพแวดล้อม การเสริมสร้างประสบการณ์ให้แก่เด็ก การเข้าเรียนไม่สม่ำเสมอ วิธีการสอนไม่มีประสิทธิภาพ

2.ภายใน เช่น พัฒนาการช้า สาเหตุหลักคือร่างกาย การเจ็บป่วย 

เด็กปัญญาอ่อน

-เด็กที่มีภาวะการหยุดชะงัก

-แสดงลักษณะเฉพาะ คือ มีระดับสติปัญญาต่ำ

-มีความสามารถในการเรียนรู้น้อย

-มีความจำกัดทางด้านทักษะ

-มีพัฒนาการทางกายล่าช้าไม่เหมาะสมกับวัย

-มีความสามารถจำกัดในการปรับตัวต่อสิ่งแวดล้อม

แบ่งตามระดับสติปญญา(IQ)ได้4กลุ่ม

1.เด็กปัญญาอ่อนขนาดหนักมาก IQ ต่ำกว่า20

ไม่สามารถเรียนรู้ทักษะต่างๆได้เลย ต้องการการดูแลเฉพาะรักษาพยาบาลเท่านั้น

2.เด็กปัญญาอ่อนขนาดหนักIQ 20-34

ไม่สามารถเรียนได้ ต้องการการเฉพาะการฝึกหัดการช่วยเหลือตนเองในกิจวัตรประจำวันเบื้องต้นต่างๆ

3.เด็กปัญญาอ่อนขนาดปานกลาง IQ 35-49

พอที่จะฝึกอบรมและเรียนทักษะเบื้องต้นง่ายๆได้ สามารถฝึกอาชีพหรือทำงานง่ายๆที่ไม่ต้องใช้ความละเอียดลออโดยเรียกว่า T.M.L

4.เด็กปัญญาอ่อนขนาดน้อย IQ 50-70

เรียนในระดับประถมศึกษาได้ สามารถฝึกอาชีพและงานง่ายๆได้โดยเรียกทั่วไปว่า E.M.R

ลักษณะของเด็กบกพร่องทางสติปัญญา

-ไม่พูดหรือพูดไม่สมวัย

-ช่วงความสนใจสั้น วอกแวก

-ความคิด อารมณ์ เปลี่ยนแปลงง่าย รอคอยไม่ได้

-ทำงานช้า

-รุนแรง ไม่มีเหตุผล

-อวัยวะบางส่วนมีรูปร่างผิดปกติ กล้ามเนื้อไม่ประสานงานกัน

-ช่วยตนเองได้น้อยกว่าในวัยเดียวกัน

   2)เด็กบกพร่องทางการได้ยิน (Children with hearing impaired)

หมายถึง เด็กที่มีความบกพร่องหรือสูญเสียการได้ยิน เป็นเหตุให้การรับฟังเสียงต่างๆได้ไม่ชัดเจน มี 2 ประเภทคือ เด็กหูตึงและเด็กหูหนวก

เด็กหูตึง

หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยิน แต่สามารถรับข้อมูลได้ โดยใช้เครื่องช่วยฟังจำแนกกลุ่มย่อยได้4 กลุ่ม

1.เด็กหูตึงระดับน้อย ได้ยินระหว่าง 26-40 db

เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังเสียงเบาๆ เช่น เสียงกระซิบ หรือเสียงที่จากไกลๆ

2.เด็กหูตึงระดับปานกลาง ได้ยินระหว่าง 41-55 db

-เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังเสียงพูดคุยที่ดังในระดับปกติ ในระยะห่าง 3-5 ฟุต และไม่เห็นหน้าผู้พูด

-จะไม่ได้ยิน ได้ยินไม่ชัด จับใจความไม่ได้

-มีปัญญหาในการพูดเล็กน้อย เช่น พูดไม่ชัด ออกเสียงเพี้ยน พูกเสียงเบา

3.เด็กหูตึงระดับมาก ได้ยินระหว่าง 50-70 db

-เด็กจะมีปัญหาในการรับฟังแล้าเข้าใจคำพูด

-เมื่อพูดคุยกันด้วยเสียงดังเต็มที่ก็ยังไม่ได้ยิน

-พูดไม่ชัด เสียงเพี้ยน บางคนไม่พูด

4.หูตึงระดับรุนแรง ได้ยินระหว่าง 71-90 db

-ได้ยินเฉพาะเสียงที่ดังใกล้หูในระยะ 1 ฟุต

-การพูดคุยด้วยต้องตะโกนหรือใช้เครื่องขยายเสียง

-เด็กจะมีปัญหาในการแยกเสียง

-เด็กมักพูดไม่ชัดและมีเสียงผิดปกติ บางคนไม่พูด

เด็กหูหนวก

-เด็กที่สูญเสียการได้ยินมากถึงขนาดที่ทำให้หมดโอกาสที่จะเข้าใจภาษาพูดจากการได้ยิน

-เครื่องช่วยฟังไม่สามารถช่วยได้

-ไม่สามารถเข้าใจหรือใช้ภาษาพูดได้

-ระดับการได้ยินตั้งแต่ 91 db

ลักษณะ

ไม่ตอบสนองต่อเสียงพูด เสียงดนตรี มักตะแคงหูฟัง

มักแสงท่าทาง

พูดไม่ถูกหลักไวยากรณ์

พูดด้วยเสียงแปลก มักเปล่งเสียงสูง

พูดด้วยเสียงต่ำหรือด้วยเสียงดังเกินความจำเป็น

เวลาฟังมักจะมองปากผู้พูดหรือจ้องหน้าผู้พูด

ไวต่อการสะเทือนและการเคลื่อนไหวรอบตัว

มักทำหน้าเด๋อเมื่อมีการพูดคุย

   3)เด็กบกพร่องทางการเห็น(Children with visual impairments)

-เด็กที่มองไม่เห็นหรือพอเห็นแสง เห็นเรือนราง

-มีความบกพร่องทางสายตาทั้งสองข้าง

-สามารถเห็นได้ไม่ถึง 1/10 ของคนสายตาปกติ

-มีลานสายตากว้างได้ไม่เกิน 30องศา จำแนกได้2ประเภทคือ เด็กตาบอดและเด็กตาบอดไม่สนิท

เด็กตาบอด

เด็กที่ไม่สามารถมองเห็นได้เลย หรือมองเห็นบ้าง

ต้องใช้ประสาทสัมผัสอื่นในการเรียนรู้

มีสายตาข้างดีมองเห็นได้ในระยะ 6/60,20/200 ลงมาจนถึงบอดสนิท

มีลานสายตาโดยเฉลี่ยอย่างสูงสุดแคบกว่า 5องศา

เด็กตาบอดไม่สนิท

เด็กที่มีความบกพร่องสายตา

สามารถมองเห็นบ้างแต่ไม่เท่ากับเด็กปกติ

เมื่อทดสอบสายตาปกติข้างดีจะอยู่ในระดับ 6/18,20/60,6/60,20/200 หรือน้อยกว่านั้น

มีลานสายตาโดยเฉลี่ยอย่างสูงสุดได้ไม่เกิน 30องศา

ลักษณะ

เดินงุ่มง่าม ชนและสะดุดวัตถุ

มองเห็นสีผิดไปจากปกติ

มักบ่นว่าปวดศรีษะ คลื่นไส้ ตาลาย คันตา

ก้มศรีษะชิดกับงาน หรือของเล่นที่วางอยู่ตรงหน้า

เพ่งตา หรี่ตา หรือปิดตาข้างหนึ่ง เมื่อใช้สายตา

ตาและมือไม่สัมพันธ์กัน

มีความลำบากใจในการจำ และแยกแยะสิ่งที่เป็นรูปร่างทางเรขาคณิต